می دانم این را پستی نمی دانی. برای گریه هایم ارزش قائلی و برای حرف های دلم محرمی. می دانم درد من درد تو هم هست ای خدا. درد همین مردم... . درد  این مردمی که... . می دانم تو هم مثل من هر وقتی می بینی کسی را که همه در کوچه و خیابان سنگ پرتابش می کنند و مسخره و از ته دل خنده ای شیطانی. چرا که او دیوانه ای بیش نیست. دلت می شکند. وقتی می بینی نمی تواند از خود دفاع کند. حتی نمی تواند گریه ای کند. و به جای آن اشتباها می خندد و صدای قهقه همه جا را پر می کند. می دانم ای خدا چقدر دلت می شکند. درد من درد همین مردم است.

همین مردم کارتون خوابی که چند روز بعد جنازه شان را روی زمین خواهی دید. درد من آن کودکانی است که نگاهشان به دنبال بستنی پسر همسایه و با حسرت اشک ریختنشان. می دانم درد تو هم هست. پستی نیست ای خدا. نمی دانم چرا همه مرا پست دانسته اند.

خودت که از دلم خبر داری. می دانی چه التهاب و چه دردی و چه آتشی در وجودم هست که مرا می سوزاند. دیگر منی وجود ندارد خدا. روزهاست که برای خود اشکی نریخته ام. می دانم که این کار را برایم می کنی. می دانم این غمی که چند روزیست در دلم خیمه زده را زود راهی می کنی. تمام اشک هایم را برای این مردمان گذاشته ام. مردمانی که هر چیز خواستند به بنده ات گفتند. همین مردمانی که برای رسیدن به اهدافشان برای آرام کردن خودشان ارزشم را٬ وجودم را زیر پا گذاشته اند. پست نامیدند مرا. ولی صبر کردم ای خدا. نه اشکی. و نه آهی. درد بزرگی است خدا. ولی باز نمی خواهم اشکی بریزم. می دانم که این کار را برایم خواهی کرد...

می خواهم دستان بابایم را ببوسم که آن روز آن سیلی را بر صورتم زد و نگذاشت برای خود گریه کنم. می خواهم ببوسمش که به من آموخت گریه کنم برای چیزهای مهمتر. می خواهم ببوسمش که درد این مردم را در وجودم نهاد.

کاش می توانستم روی ماه تو  را هم ببوسم خدا. چرا که وقتی صدایت می کنم آرامم می کنی. به جای من اشک می ریزی. غصه هایم را با آغوشی باز پذیرفته ای. و درد را... .

می خواهم ببوسمت خدا. تو را که تنها کسم هستی. تنها کسی که تمام حرف هایم را می فهمد. درکم می کند. گوش می کند. گوش می کند و با من اشک می ریزد. آری. خدا فقط تو می توانی بفهمی چه می کشم من... .